Pierwszy ośrodek przypominający miasto, a związany z Warszawą, powstał około XIII wieku. W miejscu, gdzie dziś znajduje się Zamek Królewski, najprawdopodobniej w XIII wieku istniał gród z infrastrukturą służącą księciu Bolesławowi II.
Elegancja unikatowejarchitektury
Historia wyjątkowego miejsca
1/11
Rozwijające się miasto Warszawa znajdowało się na trasie ważnego szlaku kupieckiego, prowadzącego znad Morza Czarnego do Bałtyku. Sprzyjało to osadnictwu kupieckiemu w tym miejscu. Ulica Świętojańska, Rynek i ulica Nowomiejska są pozostałością tego traktu.
Centralnym miejscem ówczesnej Warszawy był prostokątny plac, wokół którego zamieszkało 40 najbogatszych osadników.
Król Zygmunt III Waza, przenosząc stolicę do Warszawy, zarządził rozbudowę dotychczasowej siedziby książęcej, zmieniając ją w Zamek Królewski.
Poczynając od roku 1795 i drugiego rozbioru Polski, warszawskie Stare Miasto zaczęło podupadać. Wraz z upływem lat zamieniło się w miejsce zamieszkiwanie przez najuboższą grupę mieszkańców.
W czasie II wojny Światowej, a zwłaszcza w okresie Powstania Warszawskiego, Stare Miasto zostało niemal doszczętnie zniszczone podczas toczonych tam walk, a później wraz z resztą Warszawy bezpardonowo zniszczone przez okupantów niemieckich.
Pierwsze domy były drewniane, niestety nie przetrwały one zbyt długo, ulegając pożarom w latach 1374, 1384 i 1478. W celu zapobiegania niebezpieczeństwu pożarowemu od 1431 roku na terenie Warszawy obowiązywał zakaz budowy drewnianych domów.
W swoich początkach obszar obecnego Starego Miasta obejmował około 10 hek- tarów i tworzyło go 12 ulic z około 170 domami i dwoma placami targowymi.
Miasto posiadało także wysypisko śmieci, które z czasem zmieniło się w dużą górę noszącą dziś nazwę Gnojna Góra.
Już od września 1939, opracowywano plany odbudowy Stolicy. Prace nad odbudową rozpoczęto po upadku Powstania Warszawskiego, jeszcze na kilka miesięcy przed wyzwoleniem miasta w styczniu 1945 roku.
Stare Miasto w Warszawie zostało 2 września 1980 roku umieszczone na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Pierwszy ośrodek przypominający miasto, a związany z Warszawą, powstał około XIII wieku. W miejscu, gdzie dziś znajduje się Zamek Królewski, najprawdopodobniej w XIII wieku istniał gród z infrastrukturą służącą księciu Bolesławowi II.
Rozwijające się miasto Warszawa znajdowało się na trasie ważnego szlaku kupieckiego, prowadzącego znad Morza Czarnego do Bałtyku. Sprzyjało to osadnictwu kupieckiemu w tym miejscu. Ulica Świętojańska, Rynek i ulica Nowomiejska są pozostałością tego traktu.
Centralnym miejscem ówczesnej Warszawy był prostokątny plac, wokół którego zamieszkało 40 najbogatszych osadników.
Król Zygmunt III Waza, przenosząc stolicę do Warszawy, zarządził rozbudowę dotychczasowej siedziby książęcej, zmieniając ją w Zamek Królewski.
Poczynając od roku 1795 i drugiego rozbioru Polski, warszawskie Stare Miasto zaczęło podupadać. Wraz z upływem lat zamieniło się w miejsce zamieszkiwanie przez najuboższą grupę mieszkańców.
W czasie II wojny Światowej, a zwłaszcza w okresie Powstania Warszawskiego, Stare Miasto zostało niemal doszczętnie zniszczone podczas toczonych tam walk, a później wraz z resztą Warszawy bezpardonowo zniszczone przez okupantów niemieckich.
Pierwsze domy były drewniane, niestety nie przetrwały one zbyt długo, ulegając pożarom w latach 1374, 1384 i 1478. W celu zapobiegania niebezpieczeństwu pożarowemu od 1431 roku na terenie Warszawy obowiązywał zakaz budowy drewnianych domów.
W swoich początkach obszar obecnego Starego Miasta obejmował około 10 hek- tarów i tworzyło go 12 ulic z około 170 domami i dwoma placami targowymi.
Miasto posiadało także wysypisko śmieci, które z czasem zmieniło się w dużą górę noszącą dziś nazwę Gnojna Góra.
Już od września 1939, opracowywano plany odbudowy Stolicy. Prace nad odbudową rozpoczęto po upadku Powstania Warszawskiego, jeszcze na kilka miesięcy przed wyzwoleniem miasta w styczniu 1945 roku.
Stare Miasto w Warszawie zostało 2 września 1980 roku umieszczone na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Pierwszy ośrodek przypominający miasto, a związany z Warszawą, powstał około XIII wieku. W miejscu, gdzie dziś znajduje się Zamek Królewski, najprawdopodobniej w XIII wieku istniał gród z infrastrukturą służącą księciu Bolesławowi II.
Rozwijające się miasto Warszawa znajdowało się na trasie ważnego szlaku kupieckiego, prowadzącego znad Morza Czarnego do Bałtyku. Sprzyjało to osadnictwu kupieckiemu w tym miejscu. Ulica Świętojańska, Rynek i ulica Nowomiejska są pozostałością tego traktu.
Centralnym miejscem ówczesnej Warszawy był prostokątny plac, wokół którego zamieszkało 40 najbogatszych osadników.
Król Zygmunt III Waza, przenosząc stolicę do Warszawy, zarządził rozbudowę dotychczasowej siedziby książęcej, zmieniając ją w Zamek Królewski.
Poczynając od roku 1795 i drugiego rozbioru Polski, warszawskie Stare Miasto zaczęło podupadać. Wraz z upływem lat zamieniło się w miejsce zamieszkiwanie przez najuboższą grupę mieszkańców.
W czasie II wojny Światowej, a zwłaszcza w okresie Powstania Warszawskiego, Stare Miasto zostało niemal doszczętnie zniszczone podczas toczonych tam walk, a później wraz z resztą Warszawy bezpardonowo zniszczone przez okupantów niemieckich.
Pierwsze domy były drewniane, niestety nie przetrwały one zbyt długo, ulegając pożarom w latach 1374, 1384 i 1478. W celu zapobiegania niebezpieczeństwu pożarowemu od 1431 roku na terenie Warszawy obowiązywał zakaz budowy drewnianych domów.
W swoich początkach obszar obecnego Starego Miasta obejmował około 10 hek- tarów i tworzyło go 12 ulic z około 170 domami i dwoma placami targowymi.
Miasto posiadało także wysypisko śmieci, które z czasem zmieniło się w dużą górę noszącą dziś nazwę Gnojna Góra.
Już od września 1939, opracowywano plany odbudowy Stolicy. Prace nad odbudową rozpoczęto po upadku Powstania Warszawskiego, jeszcze na kilka miesięcy przed wyzwoleniem miasta w styczniu 1945 roku.
Stare Miasto w Warszawie zostało 2 września 1980 roku umieszczone na liście światowego dziedzictwa UNESCO.